شعر_ جاویدان من

"جاویدانِ من"


خسته ام از بودن در اینجا، وامانده ام با ترسهای کودکانه
و اگر ناگزیر از رفتنی، ای کاش هم اکنون بروی
که بودنت اینجا پرسه می زند و رهایم نمی کند
 
این زخمها را امیدی به بهبودی نیست، این درد بسی سخت است
و چنان است که با گذر زمان هم فراموش نخواهد شد
چون گریستی، اشکهایت را پاک کردم
چون فریاد زدی، ترس هایت را از میدان به در کردم
و دست تو را سراسر این سالها نگهداشتم
و هنوز همه هستی من از آن توست
 
مرا شیفته خود میکردی، با درخشش روز افزونت
و من اکنون در بند آن زندگیم که تو بر جای گذاشتی
رخسار تو در خوابهای خوشایندم خانه کرده
و آوای تو هشیاریم را به در کرده است
 
بسیار تلاش کردم که به خود بگویم که رفته ای
و گر چه هنوز با منی
همیشه تنها بوده ام...

 ****

“My Immortal”

I'm so tired of being here, suppressed by all my childish fears
And if you have to leave, I wish that you would just leave
'Cause your presence still lingers here, and it won't leave me alone

These wounds won't seem to heal, this pain is just too real
There's just too much that time cannot erase
When you cried, I'd wipe away all of your tears
When you'd scream I'd fight away all of your fears
And I held your hand through all of these years
But you still have, all of me

You used to captivate me, by your resonating light
Now I'm bound by the life you left behind
Your face it haunts, my once pleasant dreams
Your voice it chased away, all the sanity in me

I've tried so hard to tell myself that you're gone
But though you're still with me
I've been alone all along…